میراکلس لیدی باگ

پارت بعد 🖐

ها میشنیدم اما هیچوقت درکش نمیکردم… اما توی یه روز معمولی توی یه پارک معمولی روی یه نیمکت معمولی من تونستم دنیای پاک بچه ها رو درک کنم و تو قلبم اون رو به تصویر بکشم… وقتی بی خیال و آسوده از زندگی لذت میبرن میخندن گریه میکنند زود فراموش میکنند من لذت میبرم… شاید مدت اون خوشحالی کوتاه باشه و با رسیدن به خونه دوباره غم تو قلبم رخنه کنه اما برای منی که تو غصه های زندگی غرق شدم حتی لبخندی به کوتاهی یک ثانیه هم ارزشمنده…به پارک میرسم لبخندی رو لبام میشینه و به داخل پارک میرم… نیمکت مورد علاقم خالیه… از این فکرهای بچه گانه ام خندم میگیره… هر چند ترجیح میدم بچه گانه فکر کنم و بخندم تا بزرگانه فکر کنم و گریه کنم… وقتی همه ی دنیای آدم رو ازش میگیرن اون آدم هم مجبور میشه برای دلخوشیش به چیزایی مثله یه نیمکت و یه پارک دل ببنده… یادمه از اون روز به بعد هر وقت که فرصت میکردم به این پارک میومدمو رو نیمکت مورد علاقم مینشستمو به بازیگوشی بچه ها نگاه میکردم… با خنده ی اونا میخندیدم با گریه ی اونا دلم میگرفت و اشکام در میومد… باورم نمیشه حدود یک ماه باید از این پارک دور باشم… شاید تو این شهر پارک ها و نیمکتهای زیادی باشه ولی هیچکدوم برام این پارک و این نیمکت نمیشن چون تو این پارکو روی این نیمکت بود که فهمیدم بیتفاوت بودن بهتر از التماس کردنه… من از این بچه ها خیلی چیزا یاد گرفتم… وقتی میدیدم بچه ای روی زمین میفته و گریه میکنه و بعد با یه شکلات به راحتی همه چیز رو فراموش میکنه به این نتیجه میرسیدم که اون بچه از ما بزرگترا خیلی بهتر عمل میکنه… وقتی میدیدم یه بچه با دوستش قهر میکنه و با یه بغل و بوس زود دوستش رو میبخشه تو چشمام اشک جمع میشد… وقتی میدیدم یه بچه از حق خودش میگذره و نوبت خودش رو به دوستش میده تا تاب بازی کنه غرق لذت میشدم… ای کاش آدم بزرگا اینقدر ساده از کنار رفتارای بچه هاشون نگذرن… بعضی موقع میشه درسای بزرگی رو از بچه ها گرفت… دلبستگی من به این پارک و به این نیمکت نیست به خاطره هایی هست که در این مدت در اینجا شکل گرفته… با صدای داد و فریاد بچه ای از فکر بیرون میام… با تعجب به اطراف نگاه میکنم… یه بچه میخواد دستش رو از دست مردی بیرون بکشه اما مرد به زور داره اون رو با خودش میبره.. لبخندی رو لبم میشینه و با خودم میگم لابد میخواد بیشتر بازی کنه ولی باباش وقت نداره… با شنیدن بقیه حرفای بچه اخمام تو هم میره… پسربچه مدام مادرش رو صدا میکنه…زیر لب زمزمه میکنم: نکنه… نکنه… دزد باشه

به سرعت از جام بلند میشمو به طرف مرد میدوم

مرد که متوجه ی من میشه بچه رو تو بغلش میگیره و میخواد فرار کنه اما من با داد میگم: بگیرینش… اون مرد دزده…. بگیرینش

چند نفر که اطراف واستاده بودن تازه متوجه ماجرا میشنو اونا هم شروع به تعقیب مرد میکنند مرد که میبینه داره گیر میفته بچه رو ول میکنه و با سرعت از پارک خارج میشه… مردم هنوز دارن تعقیبش میکنند خود من هم پشت سرش میدوم… به اون طرف خیابون میدوه و به سرعت خودش رو داخل ماشینی پرت میکنه… من هم به طرف ماشین میدوم تقریبا به در کناری راننده ماشین رسیدم که راننده با مهارت ماشین رو به حرکت در میاره و به سرعت از کنارم رد میشه… در آخرین لحظه نگاهم به نگاه راننده گره میخوره… شیشه های ماشین دودی بود… فقط یه خورده شیشه اش پایین بود که تونستم چشمها و موهای لخت راننده رو ببینم… چشماش عجیب برام آشنا بودن… موهای لختش… چشمای مشکیش… ابروهای پیوسته اش… اون اخمای همیشگیش

زیر لب زمزمه میکنم: مسعود

با صدای بقیه به خودم میام

مردی که نفس نفس میزنه میگه: خانم حالتون خوبه؟

سری تکون میدمو میگم: خوبم… ممنون

زنی با گریه به این طرف خیابون میاد… دست همون پسربچه رو محکم گرفته و از بین جمعیت رد میشه و خودش رو به میرسونه و میگه: خانم تا عمر دارم مدیونتونم

با لبخند میگم: این حرفا چیه؟ هر کسی جای من بود همین کار رو میکرد… فقط از این به بعد بیشتر مراقب پسر گلتون باشین