میراکلس لیدی باگ

❤💓

 دیرم شده… نمیدونم چه جوری خودم رو به موقع به شرکت برسونم… مطمئننا دیر میرسم… سریع از تخت پایین میام که پام میره روی یه چیزی… نگاهی به زیر پام میندازم میبینم رمانی که دیشب میخوندم زیر پام افتاده… لابد وسطای رمان خوابم بردو کتاب از دستم پایین افتاد… خم میشمو کتاب رو از روی زمین برمیدارمو روی میز میذارم… سریع دست و صورتم رو میشورمو شروع میکنم به لباس پوشیدن… شانس آوردم حموم و دستشویی تو اتاقم هست وگرنه باید برای دستشویی رفتن هم هزار تا حرف میشنیدم.. هم از فکرم خندم میگیره هم از این همه بدبختی خودم ناراحت میشم… زودی بیخیال این فکرا میشمو از اتاقم بیرون میرم… میخوام تو آشپزخونه برم تا لقمه ی نون و پنیری برای نهارم آماده کنم اما با سر وصدایی که از آشپزخونه میشنوم منصرف میشم… سریع از خونه خارج میشم تا کسی منو نبینه…توی راه به مهربان فکر میکنم… باید امروز به آقای رمضانی بگم شاید تونست کاری براش کنه… آقای رمضانی مرد بزرگ و با خداییه… تا اونجایی که بتونه به دیگران کمک میکنه… یادمه وقتی امیر بهش گفت یه نفر هست که از لحاظ مالی بدجور توی مضیقه هست با این که مترجم نمیخواست ولی گفت بگو بیاد… همیشه هم غصه ی راه طولانی و حقوق کم من رو میخوره… از یه پدر هم برام دلسوز تره… از زندگی من چیز چندان زیادی نمیدونه شاید اگه اون هم حرفایی رو که بقیه شنیدن میشنید نظرش در مورد من عوض میشد… مگه اطرافیان من از اول باهام بد بودن… تنها چیزی که برام جای تعجب داره اینه که چه جوری این حرف دروغ اونقدر زود تو همه ی فامیل پیچید… خیلی برام عجیب بود حتی همه ی همسایه ها هم بعد از مدتی متوجه شدن… هنوز که هنوزه خیلی چیزا برام گنگه… ماندانا اون روزا میگفت…«ترنم یکی باهات دشمنی داره… صد در صد همه ی این کارا زیر سر یه نفره»… ولی آخه کی؟… من که با کسی دشمنی نداشتم… هیچوقت کاری به کار کسی نداشتم… اون عکسا… اون اس ام اسا.. اون ایمیلا… واقعا نمیتونم بفهمم… بعضی مواقع حق رو به خونوادم میدم… میگم هر کس دیگه ای هم جای اونا بودباور میکرد… اما آخه بعد از چهار سال هنوز که هنوزه بهم فرصت حرف زدن ندادن… هر چند دیگه حرفی هم واسه گفتن ندارم… چی میتونم بگم وقتی خودم هم از همه ی ماجراها بیخبرم… حتی اگه ثابت بشه من بی گناهم چطور میتونم مثله گذشته باشم… شاید بهتر باشه هیچوقت به بی گناهی من پی نبرن بخشیدنشون خیلی سخته… یه حرمتایی شکسته شده… یه حد و مرزهایی ازبین رفته… یه زندگی نابود شده… یه دل تیکه تیک

💔سفر به دیار عشق💔

ه شده.. ماندانا میگه خورشید هیچوقت پشت ابر نمیمونه… اما چهارساله خورشید زندگیه من پشت ابر مونده و قصد بیرون اومدن هم نداره… هر چند من که فکر میکنم تا آخر عمر زندگی من ابری و بارونی میمونه… شاید طوفانی بشه ولی آفتابی محالهنیم ساعتی دیرتر به شرکت میرسم… با سرعت به سمت اتاق میرم و در رو باز میکنم… سلام زیر لبی به همه میدمو به سمت میزم میرم… اشکان و نفس با ناراحتی جوابمو میدن… نازنین هم با بی میلی سری به عنوان سلام تکون میده… حس میکنم یه چیزی شدهبا تعجب میپرسم چیزی شده؟انگار نفس منتظر یه تلنگر بود چون با این حرفم زیر گریه میزنهبا تعجب به نازنین و اشکان نگاه میکنم که اشکان با ناراحتی میگه: رمضانی به نفس گفته خودش رو آماده کنه که به شرکت مهرآسا بره تازه فهمیدم موضوع از چه قراره با لبخند میگم این که خیلی خوبه نازنین با عصبانیت میگه: مثل سنگ میمونی تا حالا متوجه ی احساس این دو تا بهم دیگه نشدی سری تکون میدمو میگم: نازنین جان با عوض شدن محل کار که قرار نیست احساسشون بهم دیگه عوض بشه… بالاخره همدیگرو میبینند با همدیگه تلفنی حرف میزنندنفس با هق هق میگه: ترنم من نمیتونم… من تحمل دوری از اشکان رو ندارم… اشکان با بابام هم صحبت کرده قراره بیان خواستگاری.. من به دیدن هر روزش عادت کردم…